Հայն ու աղավին

Մի հայ մարդ ուներ վայրի, շագանակագույն աղավնի: Նա իր աղավնու համար բույն էր պատրաստել և նրան միշտ կեր էր տալիս: Մի օր այնպես եղավ, որ հայը  տեղափոխվեց  ուրիշ տուն:  Աղավնին մնաց մենակ, դրանից հետո նա որոշեց գնալ և գտնել իր տիրոջը: Երկու տարի անց աղավնին վերջապես գտավ իր տիրոջը և պատուհանին կանգնած նրան ձայն էր տալիս: Հայը, երբ տեսավ իր աղավնուն իր պատուհանի մոտ, նա հասկացավ, որ այս ամբողջ երկու տարին նա գնացել էր պատուհանից, պատուհան որ գտներ նրան: Հայը այդ տեսնելով որոշեց իր աղավնու համար բույն պատրացել և աղավնին նորից սկսեց ապրել իր տիրոջ մոտ: