- Կարդալ պատմվածքը, մի քանի նախադասությամբ գրավոր պատմել:
Կար չկար մի գյուղացի գյուղացին վերձնում է իր որդուն տանում քաղաք վաճառականի մոտ աակերտ տալու համար: Վաճառական համաձայնվում է և վիճելուց հետո որոշում են որ վաճառականը խղճին որդին մնալու է հինգ տարի: Երկու երեք տարուց հետո գյուղացու վորդին շատ հմուտ է դառնում: Հարևանները նախանձում էին վաճառականին և ուզում էին գյուղացու որդուն վերձնել իրենց: հինգ տարին լռանում է և գյուղացու վորդին իր մայիկից նամակ է ստանում, որ հայրը մերձիմահ է: Որդին շատ է տխրում այդ նամակի վրա և երկար մտածելուց հետո գնում է խոզեինի մոտ: Ասում է վաճառականին նամակի մասին և պահանջում է վերադառնալ գյուղ: Վաճառականն առանց երկար մտածելու ասում է՝ գնա՛, ազատ ես։ Վաճառականը որդուն ոչմի կոպեկ չի տալիս և քշում է նրա: Գյուղացու որդին տեսնում է, որ իր խոզեինը խիղճ չունի և իր խոսքի տերը չէ: Առավոտյան ժամերգությունը վերջանալուց հետո դիմում է քահանային, թե՝ տերս վախճանվել է, պետք է բարեկամներին, համքարներին հայտնեք և թաղման ծախսերի պատրաստությունները
տեսնեք։ Քահանան հայտնում է վաճառականի բոլոր բարեկամներին և համքարներին, որ
երեկոյան գան վաճառականի տունը՝ հոգեհանգստին ներկա լինելու։ Երեկոյան քահանան տիրացուի հետ գնում է վաճառականի տունը և ի՜նչ է տեսնում վաճառականը պատշգամբում նստած թեյ է խմում։ Վաճառականը հետաքրքրվում է, թե նրանք ինչու են եկել: Վերջապես խոսում են դեսից-դենից և տեսնում են բակի մեջը վեց հոգի եկան և, տեսնելով վաճառականին քահանայի հետ խոսելիս, ետ են դառնում դեպի փողոց. հինգ րոպեից, տասը րոպեից հետո գալիս են տասնըութ հոգի և կրկին ետ են դառնում։
Տասնըհինգ րոպեից հետո գալիս են քսանըչորս հոգի և դարձյալ ետ են դառնում։ Մյուս օրը վաճառականը գնում է թագավորի մոտ ու հայտնում գործի եղելությունը և ասում, որ իր գործակատարն ուզում էր իրան սաղ-սաղ թաղել, խնդրում է մի դատաստան։ Կանչում են գործակատարին։ Գալիս է գործակատարը։ Գործակատարը պատմում է գործի ամբողջ պատմությունը, թե ինչպես իր հայրը իրան աշակերտ է տվել վաճառականի մոտ և վարձատրության մասին թողել է վաճառականի խղճին։ Թագավորին պատմում է տղան, թե՝ քանի որ էս խոզեինը խիղճ չունի, ինձ համար մեռածի հաշվում է, և ես դիմեցի այդ միջոցին։ Կանչում է թագավորը դահիճներին, թե՝ այս տղային տարեք կախեցեք։
Դահիճները տանում են կախելու։ Թագավորը հարցնում է վաճառականին, թե՝ էլ ուրիշ ասելու ոչինչ չունի, պատասխանելու ոչինչ չունի թող տանեն կախելու, դա ուզում էր ինձ կենդանի թաղել պատասխանում է վաճառականը: Երկրորդ անգամ հարցնում է ագավորը վաճառականին, թե՝ էլ ուրիշ ասելու կամ գանգատ չունե՞ս։ Ո՛չ, ոչինչ չունԻ ասելու, թող տանեն կախելու պատասխանում է վաճառականը։ Երրորդ անգամ հարցնում է ագավորը և միևնույն պատասխանն է ստանում, թե՝ թող կախեն։ Թագավորը մարդ է ուղարկում դահիճների մոտ, թե՝ ետ բերեք տղային, միք կախիլ։ Թագավորը հրամայում է ահիճներին, թե՝ վաճառականին տարեք կախելու։ Դահիճները տանում են վաճառականին կախելու։
Թագավորը հարցնում է տղային, թե՝ էլ ուրիշ ասելու կամ գանգատ չունե՞ս խոզեինիդ վրա։ Տղան ձայն չէ հանում։ Երկրորդ անգամ ասում է տղային, բայց դարձյալ պատասխան չկա։ Երրորդ անգամ հարցնում է տղային, թե՝ պատասխան տուր, խո էլ ոչինչ չունես ասելու տղան լացակումաց պատասխանում է, որ խղճում է նրան։
- Դուրս գրե՛ք անհասկանալի բառերը և բառարանով գտեք բացատրությունները:
- Նկարագրել վաաճառականին և գոործակատարին: Գրե՛ք ձեր կարծիքը նրանց մասին:
Իմ կարծիքով վաճառական անխիղճ էր, իսկ գործակատարը խիղճ ուներ չնայած ուզում էր նրան վողջ վողջ թաղել: - Կցանկանայի՞ք նմանվել, պատասխանը հիմնավորե՛ք:
Ոչ որովհետև ես չեմ ուզում, որ ինձ հետ այդպիսի պատմություն կատարվի:
- Գրե՛ք՝ որ պատմվածքն է ձեզ հիշեցնում այս պատմվածքը, գրե՛ք դրանց տրբերությունները և նմանությունները:
Բառարան
- Սովդաքար — վաճառական
- Համքար — արհեստակից
- Հոգոց — հոգեհանգստյան արարողություն
Կարեն Մարգարյան 