Մի սովորական աղջիկ էր ապրում մի քաղաքում, նրան Էմմի էին կոչում, նա մի գեղեցիկ այգի ուներ որը նա միշտ խնամում էր: Ժամանակ անց Էմմին մեծացավ և իր մայրիկը մահացավ, նա շատ տխուր էր: Իր մայրիկից մնացել էր միայն մի ոսկե սերմ, Էմմին որոչեց ցանել այդ սերմը և իր աչքի լույսի պես պահեր: Սերմը օրեցոր աճում էր և այն դառձավ հսկայասկայական ծառ իր կողքին ամեն ինչ ծաղկազարդվեց: Մի օր Էմմին եկավ և նստեց ծառի կողքը, նա տեսավ, որ ծառը սերմ գցեց գետնին, նա մեղմորեն վերձրեց սերմը և հիշեչ իր մորը: Էմմին այ ժամանակ շատ տխրեց շատ մենակ զգաց և չդիմանալով ասաց.
-Ես շատ կուզեի, որ մայրիկս իմ կողքին լիներ միշտ:
Այդ խոսքերը ասելու պես տարորինակ բան կատարվեց ծառի բոլոր տերևները թափվեցին իր շուրջ և նա զգաց, որ իր մայրիկը իր կողքին է, նա հասկացավ, որ դա ցանկությունների ծառն է: Այդ ամենին ականատես եղավ մի քաղաքացի և նա այդ լուրը տարածեց ամբողջ աշխարքի մեջ ու բոլորը հավաքվեցին այդ ծառի շուրջը, որ գտնեին այդ ցանկությունը, բայց նրանք այդ պես էլ չգտան ցանկությունը և ոչինչ չկատարվեց: Մի մասը թողեցին ու գնաց իսկ մյուս մասը մնացին և հետևեցին այդ աղջկան թե ոնց է նրա մոտ դա հաջողվում: Աղջիկը այդ ժամանակ նորից երազանք պահեց և ասաց.
-Ինչպես պատահեց, որ նրանց երազանքներն չկատարվեց:
Այդ ժամանակ նա հասկացավ, որ երազանքը ոչ թե իր ծառի մեջ է այլև իր ցանկության մեջ: Քաղաքացիները հավաք վեցին նրա շուրջ և հարցրեցին, թե ինչ պես դա պատահեց, իսկ նա պատասխանեց.
-Երազանքը մեր բոլորի մեջ է և եթե մի բան շատ ուզենաս դա կկատարվի:
Քաղաքացիները դրան լուրջ չնդհունեցին և թողեցին գնացին:
Կարեն Մարգարյան 